EMILIO JACINTO
( 1875- 1899 )
UTAK NG KATIPUNAN
Si Emilio Jacinto ay isinilang noong Disyembre 15, 1875 sa Trozo, Maynila. Ang mga magulang niya ay sina Mariano Jacinto at Josefa Dizon na isang Midwife or Hilot.
Mahirap lamang ang kanyang mga magulang, Nakapag-aral siya sa San Juan de Letran sa tulong lamang ng isang tiyuhin. Nag-aral din siya sa Unibersidad ng Santo Tomas kung saan kumuha siya ng Abogasya. Doon ay naging kamag-aral niya sina Osmena, Quezon at Sumulong.
Taong 1894 ay sumapi siya sa Katipunan. Labing-siyam na taong gulang siya noon at pinakabatang kasapi ng samahan. Mula sa una niyang pakikipaglaban sa Balintawak at Pasong Tamo ay pinagkatiwalaan at hinirang siya ni Andres Bonifacio bilang heneral sa hukbo ng Katipunan sa parteng Hilaga. Isa siyang dalubhasang manunulat. Marami ang nagsabi na nahigitan pa niya si Bonifacio sapagkat hindi ang Dekalogo ni Bonifacio ang ginamit ng Katipunan kundi ang sinulat niyang " Kartilya". Nakapaloob dito ang mga turo ng KKK. Ang Kartilya ay naglalaman din ng mga aral na dapat sundin ng mga kasapi. Si Jacinto rin ang patnugot ng " Kalayaan" ang pahayagan ng Katipunan kung saan ginamit niya ang sagisag na "Dimas Ilaw" at " Pingkian". Dahil dito kinilala siyang " Utak ng Katipunan".
Nagkahiwalay sila ni Bonifacio ng sumiklab ang himagsikan. Isang taon pagkaraang mapatay si Bonifacio, nasugatan naman si Emilio Jacinto sa labanan at nadakip siya ng mga kaaway. Ito ay noong Pebrero 1898, ngunit nakatakas siya at nagtungo sa Maynila.
Ipinasiya niyang bumalik muli sa Laguna at doon ipinagpatuloy ang kanyang pakikibaka subalit nagkasakit siya. Noong Abril 16, 1899 namatay siya sa sakit na Malaria. Ang kanyang mga labi ay nakalagak sa " Cementerio del Norte sa Maynila".
No comments:
Post a Comment